Bio

Mijn wieg werd voor het eerst beslapen op een mooie zomerzondag in 1981. Een jaar of twaalf daarna vertelde ik in de creche van de kerk al verhaaltjes aan de kinderen. Dus was mijn toekomstbedje gespreid: Jenne zou schoolmeester worden. Het pad daarvoor werd geëffend: op de basisschool observeerde ik de juf al ‘hoe zij het deed’, toen daarna het VWO niet lukte ‘was dat niet erg want ik werd toch meester’. En september 1998 stapte ik het beloofde land binnen: de PABO.

Je verwacht nu mss een ommekeer in de tekst, maar nee. Het ging prima die eerste periode. Wel veel stomme vouwwerkjes trouwens, maar dat ff terzijde. Toen duaal aan de slag: leren en werken tegelijk.

Daar was de ommekeer dan wel. Opgebrand zat ik thuis. Wat nu? Opleidingsfolders aangevraagd en de folder van HBO theologie raakte me meteen. Nooit spijt van gehad: wat een gave opleiding! Mijn pad werd weer geëffend: ik kon nog steeds goed met kinderen, had ondertussen met tieners leren omgaan, dus gloorde er weer een droomberoep aan de horizon: jeugdwerker in een kerk. Destany chosen.

Tussendoor getrouwd met de leukste vrouw van de wereld (alle andere mannen op deze aardbol: sorry), huis gekocht, net als een boompje een een stuk of wat beestjes (in zo’n glazen bak, je weet wel). Kindertheater opgestart met een vriend en mijn destany leek goed gechosen.

En toch gebeurde het: na 3 banen in 7 of 8 jaar bleef ik maar onrustig. Ik was ondertussen aan het preken, vond dat leuk maar merkte dat die niet de impact hadden die ik graag wilde. Na 12 jaar stopten we met kindertheater omdat e.e.a. niet meer te combineren was. Ik stortte me op allerlei andere projecten, maar achteraf gezien bleek dat een wild spartelen van een verdrinkend kalf.

Advent 2018. Ik zat als bezoeker in de kerk en de voorganger preekte over ‘Gods stem verstaan in je leven’. Er was gelegenheid om te bidden, en dat deed ik. Of Hij duidelijk wilde maken wat ik mag doen. Tijdens dat gebed gebeurde er niks. En de rest van de dienst ook niet.

Na afloop van de dienst tikte iemand op mijn schouder. ‘Heb jij niet 8 jaar geleden met je kindertheater bij ons opgetreden? En zou je dat weer willen doen?’ Ik wilde ‘nee’ zeggen. Ik had toch niks: geen verhaal, geen decor, geen geluid, niks. En ik was ook al jaren totaal niet meer met theater bezig geweest. Maar ik kon het niet. Van Boven werd de weg naar weigering geblokkeerd. Ik zei: ‘ik moet ja zeggen, maar ik heb niks’.

Zo gaat het zo vaak. Tenminste bij mij. Hij schakelt mensen in om je Zijn stem te laten verstaan. Hij laat je starten met niks. ‘Dan ben je lekker afhankelijk’ zegt Hij dan. ‘En o ja: ik heb een plan voor deze wereld, doe je mee?’

Jenne Minnema